32 yaşlarında olduğum gerçeğini
22 yaşlarımda olduğum hayaliyle örtüyorum. Oysa içimdeki ses;
42 yaşlarındasın diyor. Ama ben bazen kendimi,
52 yaşlarında olan bir ihtiyar gibi düşünmekten alıkoyamıyorum.
12 yaşlarında tüm bu olacaklardan bihaber yaşarken,
62 yaşlarında ise bu olanları analiz ediyor olmam; benim
72 yaşlarını görebileceğim garantisini vermez olduğunu anlıyorum. Aslında herşeyin
2 yaşlarında başladığını anlamam,
82 yaşlarında oldu.
Peki soru şu: Ben kaç yaşımdayım? Ama benim yaşımın bir anlamı kalmıyor ki bu durumda? Hayatı sıra sıra dizilmiş zincirleme şeklinde mi algılamak mantıklı yoksa olimpiyatların halkalarına bakar gibi mi algılamak daha mantıklı? Bütün bunlar bir yana değil de ben bir yana dersek daha mı farklı şekillenir hayat?
Yoksa şu güzel sözmü özetliyor herşeyi:
Geçen geçmiştir artık anı mustakbelse müphemdir,
Hayatından bir nasibin, şu geçmekte olan demdir.
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder